تنها نگاه بود و تبسم میان ما

تنها نگاه بود و تبسم !

اما ... نه :

گاهي از تب هيجان ها

بي تاب مي شديم

گاهي كه قلب ها مان

مي كوفت سهمگين

گاهي كه سينه هامان

چون كوره مي گداخت

دست تو بود و دست من ـ اين دوستان پاك ـ

كز شوق سر به دامن هم مي گذاشتند

وز اين پل بزرگ

ـ پيوند دست ها ـ

دلهاي ما به خلوت هم راه داشتند !

يك بار نيز

ـ يادت اگر باشد ـ

وقتي كه تو ، راهي سفري بودي

يك لحظه ، واي تنها يك لحظه

سر روي شانه هاي هم آورديم

با هم گريستيم ...

تنها نگاه بود و تبسم ، ميان ما

ما پاك زيستيم !

اي سر كشيده از صدف سال هاي پيش

از بازگشته از سفر خاطرات دور

آن روزهاي خوب

تو ، آفتاب بودي

بخشنده ، پاك ،‌گرم

من مرغ صبح بودم

ـ مست و ترانه گو ـ

اما در آن غروب كه از هم جدا شديم

شب را شناختيم .

در جلگه غريب و غم آلود سرنوشت

زير سم سمند گريزان ماه وسال

چون باد تاختيم

در شعله بلند شفق ها

غمگين گداختيم.

جز ياد آن نگاه و تبسم،

مانند موج ريخت به هم هر چه ساختيم .

ما پاك سوختيم .

ما پاك باختيم .

اي سركشيده از صدف سال هاي پيش

اي بازگشته ، اي به خطا رفته !

با من بگو حكايت خود ،‌تا بگويمت :

اكنون من و تو ايم و همان خنده و نگاه

آن شرم جاودانه

آن دست هاي گرم

آن قلب هاي پاك

وان رازهاي مهر كه بين من و تو بود

ما گر چه در كنار هم اينك نشسته ايم

بار دگر به چهره هم چشم بسته ايم

دوريم هر دو ،‌دور ... !

با آتش نهفته به دل ها ي بي گناه

تا جاودانه صبور .

اي آتش شكفته ،‌اگر او دوباره رفت

در سينه كدام محبت بجويمت ؟

اي جان غم گرفته ، بگو ، دور از آن نگاه

در چشمه كدام تبسم بشورمت؟

نامردی نکن روی عکس بالا کلیک کن